به جرات می توان گفت که انسان مبانی موسیقی را از صدا های زیبای موجود در طبیعت مانند صدای باران یاد گرفت و کم کم شروع به ساختن آلات نمود. شاید اولین قطعه های موسیقی را بتوان به 5 هزار سال پیش به دوره سومری ها زمانی که با چنگ آهنگ می نواختند ، نسبت داد. در اروپا تا قبل از دوره رنسانس از موسیقی فقط در کلیسا و برای مراسم مذهبی استفاده می شد ، اما بعد از آن دچار تحولات اساسی گردید.
موسیقی کلاسیک
کلودیو مونته وردی در قرن 17 برای علم هارمونی اصول تازه ای را پدید آورد. پس از آن ، ویوالدی قطعه مشهور خود ” چهار فصل ” را نوشت و هاکوپرن ، آهنگساز فرانسوی ، برای افرادی چون کلاوسن و ارگ آثار ممتازی را نوشت. در اوایل قرن 18 میلادی تنها نام یک آهنگساز را می توان برد: یوهان سپاستین باخ ؛ آهنگساز آلمانی که با وضع اصول موسیقی که هنوز هم دارای اعتبار است ، به ترکیب بی نظیری از هنر و علم دست یافت.
ابداع سمفونی نیز به نیمه دوم قرن 18 بر می گردد و هایدن اهل اتریش با ساخت 104 سمفونی زیبا به ” پدر سمفونی ” لقب گرفت. در اواخر عمر وی ، موتزارت با خلق آثار بسیار زیاد در دوران کوتاهی توانست موسیقی کلاسیک را به اوج برد و به شهرت فراوان رسید. در اواخر این قرن ، با به روی کار آمدن استعداد جوان ” بتهون ” ، سبک رمانتیک شکل گرفت. وی توانست این هنر را که تنها در خدمت اشراف زادگان بود به مردم نیز منتقل کند. در همین دوران ، فرانتن شوبرت با خلق سمفونی های خود در مدت 31 سال کار در زمینه موسیقی توانست این سبک را به اوج برسد.
موسیقی کلاسیک
از آثار و هنرمندان مشهور جهان در این دوران می توان به روسینی ایتالیایی که در سبک اپرا فعالیت می نمود ، مندلسون آلمانی که به ساخت آهنگ و بازشناسی آثار باخ پرداخت ، شومان آلمانی که به تکمیل سبک رمانتیک کمک شایانی نمود و شوپن اهل لهستان که با پیانو آهنگ هایی منحصر به فرد و بی نظیر خلق کرد ، هم اشاره نمود. اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 میلادی را می توان به ظهور سبک نئورماتیسم در موسیقی جهان توسط مالر اتریشی نسبت داد. در همین حین ، آهنگساز فرانسوی به نام دبوسی ، از امپرسیونیسم در آثار خود استفاده می کرد. ریچارد اشتراوس آلمانی هم آثاری به سبک پوئم سمفونیک با الهام گیری از ادبیات و فلسفه قرن های گذشته را از خود به جای گذاشت.
